پرنیان فلاحتگر اوشیبی؛ محمد حامی؛ وحید شجاعی
چکیده
هدف از انجام تحقیق حاضر بررسی تأثیر ناگویی هیجانی بر پرخاشگری در دانشآموزان مقطع متوسطه با نقش تعدیلگر ورزش‌های الکترونیکی و ارائه مدل می‌باشد. این تحقیق از لحاظ استراتژی توصیفی-پیمایشی بوده و از لحاظ شکل فرضیات به‌صورت علی می‌باشد. جمع‌آوری اطلاعات از پرسشنامه‌های استاندارد ارائه شده در تحقیقات معتبر خارجی و داخلی شامل مقیاس ...
بیشتر
هدف از انجام تحقیق حاضر بررسی تأثیر ناگویی هیجانی بر پرخاشگری در دانشآموزان مقطع متوسطه با نقش تعدیلگر ورزش‌های الکترونیکی و ارائه مدل می‌باشد. این تحقیق از لحاظ استراتژی توصیفی-پیمایشی بوده و از لحاظ شکل فرضیات به‌صورت علی می‌باشد. جمع‌آوری اطلاعات از پرسشنامه‌های استاندارد ارائه شده در تحقیقات معتبر خارجی و داخلی شامل مقیاس ناگویی هیجانی تورنتو: مقیاس پرخاشگری باس و همکاران و مقیاس ورزش‌های الکترونیکی استفاده شد. همچنین به‌منظور بررسی روایی سازه پرسشنامه‌ها از تحلیل عاملی تأییدی مرتبه اول و دوم استفاده شد. پایایی درونی سؤالات پرسشنامه‌های مورد استفاده از روش آلفای کرونباخ استفاده شد و در این تحقیق همان‌طور که مشاهده می‌شود این ضریب بالای 7/0 بوده که نشان از پایایی قابل‌قبول پرسشنامه‌ها دارد. جامعه آماری تحقیق شامل تمامی دانشآموزان پسر ناحیه 2 آموزش‌وپرورش شهر مشهد می‌باشد. به‌منظور بررسی تجربی و کاربردی تحقیق نمونه 400 نفری از نوجوانان دانش‌آموز در حال تحصیل انتخاب شدند. در این تحقیق در بخش آمار توصیفی و بررسی ارتباط بین متغیرهای تحقیق از نرم‌افزار SPSS ویرایش 25 و در بخش معادلات ساختاری از نرم‌افزار Smart pls ویرایش 3 به‌منظور طراحی مدل تحقیق استفاده گردید. طبق نتایج مشخص شد مقدار برازش SRMR برابر با ( 078/0) که در سطح معناداری 05/0 پایین‌تر از مقدار 08/0 است. بنابراین مدل ساختاری تحقیق از برازش مطلوبی برخوردار است. از یافته‌های تحقیق می‌توان بیان داشت که دانشآموزان به‌واسطه سن و سال و حساسیت‌های خاص سنین نوجوانی، غالباً با مشکلات روان‌شناختی متعددی از جمله بروز خشم کنترل نشده، بروز هیجانات ناشی از درس و مدرسه مواجه هستند و احتمال تجربه موارد ناخوشایندی همچون پرخاشگری اجتماعی در آنان زیاد است؛ لذا پیشنهاد می‌شود با استفاده صحیح و برنامه‌ریزی‌شده از پتانسیل ورزش‌های الکترونیک نیز، بسترهای کاهش رفتارهای پرخاشگرانه تسهیل یابد.
لقمان کشاورز؛ ابوالفضل فراهانی؛ عباس احمدی
دوره 1، شماره 2 ، تیر 1393، ، صفحه 43-54
چکیده
هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر فعالیت‌های ورزشی بر میزان اضطراب و رابطه آن با پیشرفت تحصیلی پسران غیر ورزشکار مقطع متوسطه بود. جامعه آماری تحقیق دانش آموزان 18 دبیرستان شهر ایلام بود (3753 = N) که از بین آن‌ها دانش آموزان 8 دبیرستان به‌صورت تصادفی - خوشه ای برای نمونه تحقیق انتخاب و سپس به‌طور تصادفی دبیرستان ها به‌طور تصادفی به 4 ...
بیشتر
هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر فعالیت‌های ورزشی بر میزان اضطراب و رابطه آن با پیشرفت تحصیلی پسران غیر ورزشکار مقطع متوسطه بود. جامعه آماری تحقیق دانش آموزان 18 دبیرستان شهر ایلام بود (3753 = N) که از بین آن‌ها دانش آموزان 8 دبیرستان به‌صورت تصادفی - خوشه ای برای نمونه تحقیق انتخاب و سپس به‌طور تصادفی دبیرستان ها به‌طور تصادفی به 4 گروه تجربی و شاهد تقسیم شدند. برای ورود دانش آموزان به دوره پژوهشی همه آن‌ها بر مبنای سن، قد، وزن و نمره تربیت‌بدنی نیمسال تحصیلی قبل از ورود به دوره همسان‌سازی شدند. آزمودنی های گروههای تجربی در نیمسال دوم تحصیلی 92-91 رشته های ورزشی والیبال، بسکتبال، دوومیدانی و بدمینتون را به مدت یک نیمسال تحصیلی و هر هفته 2 جلسه به فعالیت پرداختند. آزمودنیهای گروههای شاهد فقط در درس تربیت‌بدنی شرکت کردند. برای دستیابی به اهداف تحقیق از پرسشنامه سلامت عمومی 28 سوالی استفاده شد. روایی پرسشنامه به تایید 15 تن از متخصصین مدیریت ورزشی رسید. برای دستیابی به پایایی پرسشنامه در یک مطالعه مقدماتی با 30 آزمودنی و با آلفای کرونباخ 0/93 محاسبه شد. به منظور تجزیه و تحلیل اطلاعات جمع آوری شده از روش های آمار توصیفی و استنباطی از جمله کلموگروف- اسمیرنوف، تحلیل مسیر، آزمون تی مستقل، تی تک گروهی، تحلیل واریانس یک طرفه، آزمون تعقیبی شفه، رگرسیون خطی و رگرسیون چندگانه با کمک نرم افزار SPSS استفاده شد. یافته های تحقیق نشان داد که بین فعالیت ورزشی رشته های گروهی و انفرادی و میزان اضطراب دانشآموزان ارتباط معناداری وجود دارد. همچنین میزان اضطراب و فعالیت ورزشی رشتههای گروهی و انفرادی عامل پیش‌بینی کننده پیشرفت تحصیلی دانش آموزان می باشند.
